Ik ben een heks

Herinneringen zijn ontzettend dierbaar, ze brengen ons terug naar intense momenten. Soms verdrietig, soms liefdevol, maar altijd ga je terug naar een bepaald gevoel. Laatst dronk ik verse muntthee, toen het roeren van de blaadjes mij terugbracht naar een middag met vriendinnen.

Drijfproef

We waren met zijn zessen en dronken thee. Er werd gekletst over van alles en ik dwaalde weer eens af. Ik dacht aan een film die zich afspeelde tijdens de Middeleeuwen. Een moeder met een ziek dochtertje. Zij waste het kind met kruiden en weigerde haar naar de priester te brengen. De kracht van de natuur en de liefde voor haar kind zou haar dochter genezen.

Zij werd voor heks aangezien en onderging de weegtest. Zij links, bijbel rechts. Helaas woog zij meer dan de bijbel en werd levend verbrand, naar goed Middeleeuws gebruik. Haar zieke dochtertje kreeg de drijfproef. Zij werd aan haar armpjes en beentjes bij elkaar gebonden en in het water gegooid. Als zij zou blijven drijven was zij een heks. Zij zonk en verdronk, onschuldig maar dood. Ik kreeg weer kippenvel van mijn tenen tot mijn kruin.

Trouwen in de kerk

Ik schrok ‘wakker’ omdat een vriendin haar keel schraapte en luid en uit het niets verkondigde dat zij ging trouwen in de kerk. “Maar je gelooft helemaal niet?”, vroeg de meest directe van het stel. “Ja, maar ik vind dat gewoon mooi. Dat zo’n priester dan wat loze woorden mompelt, neem ik graag voor lief.” Ze stond op en ging weg, nog zoveel te regelen.

Ze was de hoek nog niet om of de ongezouten meningen vlogen over tafel. Hypocriet, oneerlijk, nep. Ik roerde wat in mijn verse muntthee en keek dromerig hoe de blaadjes in de kolk dansten. Ik kreeg een elleboogje en schrok weer wakker. Mijn mening? “Als zij daar gelukkig van wordt, wie ben ik dan om daar over te oordelen?” Ik werd beledigd aangekeken.

Ongelovig

“Pff, ja jij hebt geen geloof, dat telt niet”, zeiden ze in koor. “Ho! Wacht! Dus omdat ik niet in een God geloof, heb ik helemaal geen geloof? Ik heb wel degelijk een geloof. Een heel krachtig geloof zelfs!”, zei ik. Ze gniffelden. “Ik ben een heks”, zei ik hard maar met een genoegzaam glimlachje. Ze schaterden van het lachen. Ik kijk bloedserieus. Ze stoppen en hun blikken verraden iets van angst…

“Wacht even, Eef, predik je daarom steeds zout en ui bij elk verkoudheidje? Zeg je bij het zien van een uil dat er een wijs besluit aankomt? En droom je daarom altijd zo weg als je in je thee roert?”

Gun een ander

“Wacht, zie je soms iets in de thee? De toekomst? Zie je nu iets?” Ik kan mijn lach amper inhouden terwijl ik ernstig de muntblaadjes laat dartelen. Ik trek mijn wenkbrauwen verbaasd op en ze vallen bijna met hun neus in de thee van nieuwsgierigheid. “Ja, ik zie een stel oordelende vrouwen dat een stuk gelukkiger zou zijn wanneer ze de ander alles gunnen wat ze zichzelf ook gunnen!”

Titelfoto: Paige Cody – Unsplash