Waarom een man niet weet wat hij mist

Zelden stond iets dikker omlijnd op de kalender. Wat zeg ik? Onderstreept, met koeienletters, schuingedrukt én in de meest schreeuwende kleur die we konden vinden. Op 1 juni gaan namelijk de terrassen weer open. 1 juni van dit jaar. Echt. 

Weet jij nog waar je was op 1 juni 2020?

Je voelt het aan alles. Dit wordt zo’n datum waarvan mensen zich jaren later nog herinneren waar ze toen waren. En met wie. Ik zit op 1 juni 2020 in elk geval op het terras. Met mijn gezamenlijke huishouding. Of met verre vrienden. Althans, op 1,5 meter afstand dan. Zoveel weet ik zeker.

Nog een weekje ontwennen

Nog een week moeten we overbruggen tot het zover is. Het einde van de ontwenning is in zicht. Of is het juist het begin van de ontwenning? Dit weekend was ik op Texel. Een publiek geheim: Texel is fantastisch! De zon, de zee, de lammetjes, de zilte lucht die je voortdurend vakantie laat ademen. Zaterdag slenterden wij door de (te) stille straten van Den Burg. De terrassen stonden buiten, maar met linten omspannen. Verboden terrein. En ineens dacht ik aan een liedje van De Dijk. 

een man weet niet wat hij mist
weet niet wat hij mist
een man weet niet wat hij mist
een man weet niet wat hij mist
maar als ze er niet is
als ze er niet is
weet een man pas wat hij mist
oh als ze er niet is

Man, wat miste ik dat terrasje in de zon. Met een groot stuk appeltaart, een kopje versgemalen koffie, of een Skuumkoppe van mijn part. Mijmerend dacht ik aan 1 juni 2020.

Het grote aftellen

Zoals jullie kunnen lezen op Goednieuws.nl brengt deze tijd ons de meest bijzondere dingen. Mensen bewegen meer, de natuur leeft op en saamhorigheid is meer dan ooit een kernwaarde. We hebben allemaal ons eigen mooie verhaal. En soms een wat minder mooi verhaal. Op 1 juni 2020 gaan we al deze verhalen met elkaar delen op het terras. Op 1,5 meter afstand. Ik verheug me nu al op de kakofonie die dit teweeg gaat brengen. Het aftellen is begonnen.