Was ik maar op het strand van Ipanema

Het is even gestopt met regenen en al snel maken de wolken plaats voor een waterig zonnetje. Een stevig windje steekt op. Lekker dagje om te surfen wellicht? Ik check het weerbericht en zie dat de laatste druppels nog niet zijn gevallen. Langzaam raak ik in de stemming voor jazz. Maar dan wel van die jazz waarvan ik ga mijmeren over kort vervlogen tijden. Mooie bijkomstigheid van dit alles: het is vandaag dag van de jazz.

Bossanova

Deze tijd van het jaar vraagt wat mij betreft om bossanova. Bossanova is een muziekstijl die eind jaren vijftig in Brazilië vanuit de samba ontstond en door de jazz beïnvloed werd. Samba, jazz, Brazilië, een recept voor succes. Mijn favoriete plaatje in dit genre is “The girl from Ipanema” van Astrud Gilberto, João Gilberto en Stan Getz. Ipanema is – op Scheveningen na natuurlijk – zo’n beetje het bekendste strand van de wereld. Het ligt in Rio de Janeiro met prachtig uitzicht op de iconische rotspartij.

De platenkast van mama

Het album waarop “The girl from Ipanema” stond kwam ik jaren geleden tegen in de platenkast van mijn moeder. Toen ik de plaat uit de hoes haalde rook ik meteen het strand. De naald zakte langzaam op de lp en ik voelde het zand van Ipanema tussen mijn tenen. Astrud zong zachtjes over een meisje en Stan blies teder op zijn saxofoon. En ik sloot bossanova voor altijd in mijn hart.

Stukgedraaid

Na mijn ontdekking heb ik de plaat stiekem meegenomen naar mijn studentenhuis. Maandenlang viel ik vredig in slaap op de zachte tonen van dit album. Jazz kan ongelooflijk ingewikkeld zijn, met onbegrepen artiesten en nooit eerder vertoonde muzikale kunstgrepen. Dit plaatje is van een andere orde en laat je jazz beleven in haar meest zwoele vorm. Laat je meevoeren door de golven van de saxofoon en voor je weet bevind je je ook op Ipanema Beach. Ik ben er al!